Dzisiaj, rozważamy temat misji oraz sposób, w jaki przyjmowano i traktowano proproków: «Poślę do nich proroków i apostołów, a z nich niektórych zabiją i prześladować będą» (Łk 11,49). Prorokami były osoby o różnym statusie społecznym i religijnym, które otrzymały konkretne przesłanie od Boga; za natchnieniem Ducha św. wyrażały je znakami lub słowami zrozumiałymi sobie współczesnym. Przesłanie to było zazwyczaj głoszone przez mało pochlebne słowa lub trudne do zaakceptowania działania. To właśnie kłopotliwość jest charakterystyczną cechą proroctwa. Dar proroctwa jest uciążliwy dla tego, kto go otrzymuje, gdyż pali go od wewnątrz. Jest też niezręczny dla słuchającego go otoczenia. Dzisiaj to przesłanie może rozszerzyć się na cały świat dzięki Internetowi i satalitom.

Współcześni prorokom, starali się zmusić ich do milczenia, oczerniali ich, zniesławiali, a nawet dorpowadzali do śmierci. Nadchodził wtedy moment postawienia im grobowca
i oddawania im hołdu, kiedy już nikomu nie przeszkadzali. Nie brakuje dzisiaj proroków znanych na całym świecie. Jan Paweł II, Matka Teresa z Kalkuty, Jan XXIII... Pamiętamy czego nauczali i czego od nas wymagali? Wprowadzamy ich słowa w życie? Nasze pokolenie zostanie rozliczone nie tylko z dziury ozonowej i pustynnienia ziemi na skutek marnotrawienia wody, ale też z ostracyzmu wobec naszych proroków.

Są jeszcze osoby, którym wydaje się, że mają “monopol na wiedzę”. Dzielą się nią najwyżej z osobami bliskimi, z tymi którzy utrzymują ich na piedestale sławy i sukcesu. Są to osoby, które nie pozwalają innym zgłębiać pewnych obszarów wiedzy z obawy przed konkurencją: «Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli» (Łk 11,52).

Dzisiaj, podbnie jak za czasów Jezusa, wielu analizuje wypowiedzi i bada teksty, aby dyskredytować tych, których słowa są im niewygodne. Czy też tak postępujemy? Jak mawiał św. Jan Chryzostom «Nie ma nic groźniejszego, niż poddawanie spraw bożych ludzkim rozprawom».